(١)
به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
(٢)
الر، اين آيات كتاب، و قرآن مبين است.
(٣)
كافران (هنگامى كه آثار شوم اعمال خود را ببينند،) چه بسا آرزو مىكنند كه اى كاش
مسلمان بودند!
(٤)
بگذار آنها بخورند، و بهره گيرند، و آرزوها آنان را غافل سازد; ولى بزودى خواهند فهميد!
(٥)
ما اهل هيچ شهر و ديارى را هلاك نكرديم مگر اينكه اجل معين (و زمان تغيير ناپذيرى)
داشتند!
(٦)
هيچ گروهى از اجل خود پيشى نمىگيرد; و از آن عقب نخواهد افتاد!
(٧)
و گفتند: «اى كسى كه «ذكر» ( قرآن) بر او نازل شده، مسلما تو ديوانهاى!
(٨)
اگر راست مىگويى، چرا فرشتگان را نزد ما نمىزورى؟!»
(٩)
(اما اينها بايد بدانند) ما فرشتگان را، جز بحق، نازل نمىكنيم،;و هرگاه نازل شوند، ديگر به
اينها مهلت داده نمىشود (;و در صورت انكار، به عذاب الهى نابود مىگردند)!
(١٠)
ما قرآن را نازل كرديم; و ما بطور قطع نگهدار آنيم!
(١١)
ما پيش از تو (نيز) پيامبرانى در ميان امتهاى نخستين فرستاديم.
(١٢)
هيچ پيامبرى به سراغ آنها نمىآمد مگر اينكه او را مسخره مىكردند.
(١٣)
ما اينچنين (و از هر طريق ممكن) قرآن را به درون دلهاى مجرمان راه مىدهيم!
(١٤)
(اما با اين حال،) آنها به آن ايمان نمىآورند; روش اقوام پيشين نيز چنين بود!
(١٥)
و اگر درى از آسمان به روى آنان بگشاييم، و آنها پيوسته در آن بالا روند...
(١٦)
باز مىگويند: «ما را چشمبندى كردهاند; بلكه ما (سر تا پا) سحر شدهايم!»
(١٧)
ما در آسمان برجهايى قرار داديم; و آن را براى بينندگان آراستيم.
(١٨)
و آن را از هر شيطان رانده شدهاى حفظ كرديم;
(١٩)
مگر آن كس كه استراق سمع كند (و دزدانه گوش فرا دهد) كه «شهاب مبين» او را تعقيب
مىكند (و مىراند)
(٢٠)
و زمين را گسترديم; و در آن كوههاى ثابتى افكنديم; و از هر گياه موزون، در آن رويانديم;